| De structuur die op de berg Ararat in Turkije ligt, is wel degelijk de Ark van Noah. Dat beweert althans een team van Chinese en Turkse evangelische onderzoekers. Ze onderzochten de ouderdom van het hout van de structuur en kwamen tot de conclusie dat die ongeveer 4.800 jaar oud moet zijn, wat overeen zou moeten komen met de periode waarin de zondvloed plaatsvond.
Volgens de Bijbel strandde de Ark na de zondvloed op een berg. Velen geloven dat dat de berg Ararat is, de hoogste berg in de omgeving.
`Helemaal zeker zijn we natuurlijk niet, maar het staat wel voor 99,9 procent vast dat het om de Ark van Noah gaat`, vertelde Yeung Wing-cheung van Noah`s Ark Ministries International en documentairemaker aan AFP.
De houten constructie op de berg bevat enkele compartimenten, waarvan sommigen zijn uitgerust met balken. De onderzoekers denken dat er in die `kamers` ooit dieren woonden. Van een menselijke nederzetting kan er volgens de onderzoekers geen sprake zijn. `In de omgeving van de berg is nog nooit een nederzetting gevonden op een hoogte van 3.500 meter of hoger`, aldus Wing-cheung. De onderzoekers hopen nu dat de ark op de Unesco Werelderfgoedlijst komt. Op die manier kan er een grote archeologische opgraving plaatsvinden.
Geschiedenis:
De Ark van Noach is volgens het bijbelverhaal in Genesis, het schip (letterlijk: de kist) waarmee Noach en zijn gezin, en vele dieren met hen, de zondvloed overleefden. Noach bouwde dit vaartuig volgens de bijbelse overlevering op last van God, die hem hiervoor nauwkeurige aanwijzingen gaf. Toen de vloed aanstaande was liet God van alle basissoorten van de landdieren en vogels een mannetje en een vrouwtje naar de ark komen (van de reine dieren zeven individuen). Ook moest er van al het eetbare voedsel een hoeveelheid worden meegenomen. Als laatsten gingen Noach, zijn vrouw, hun drie zoons en hun vrouwen, de ark binnen. Toen begon het veertig dagen en veertig nachten hevig te regenen en kwam de vloed. Honderdvijftig dagen gingen voorbij voordat het water zakte en de ark vastliep op het Araratgebergte. Na een raaf en driemaal een duif erop uit te hebben gestuurd om te achterhalen of de aarde opgedroogd was, verlieten Noach en zijn gezin, en de dieren die met hen waren, de ark. Het verhaal over een zondvloed en de bouw van een ark komt niet alleen in de bijbel voor. Het Gilgamesjepos kent een soortgelijk verhaal.
Er zijn diverse pogingen gedaan de ark van Noach op het in Genesis genoemde `Araratgebergte` (oostgrens van Turkije) te lokaliseren. Anderen menen dat het `Araratgebergte` op een gebied duidt en niet op een specifieke bergtop. Latere bijbelschrijvers geven bovendien niet de indruk dat zij wisten dat hij nog ergens lag. De huidige berg Ararat kreeg zijn naam pas in de Middeleeuwen.
De eerste westerling die over de ark van Ararat begon was Marco Polo, die in 1271 tijdens zijn reis naar China over het schip van Noach hoorde en er in de gevangenis in Genua over schreef in zijn beroemde reisboek. `In het hart van Groot Armeni� bevindt zich een zeer hoge berg, geschapen als een kubus, waar naar verluidt de Ark van Noach zou liggen, zodat men spreekt van de Berg van Noachs ark. De berg is zo groot en zo lang dat het meer dan twee dagen duurt om er omheen te trekken. Op de top ligt sneeuw, zoveel dat niemand hem kan beklimmen; deze sneeuw smelt nooit helemaal, maar ieder jaar valt er weer nieuwe sneeuw, zodat het niveau telkens weer stijgt.`
In september 1960 publiceerde Life Magazine een artikel waarin een luchtfoto werd afgebeeld waarop de contouren van een schip zichtbaar waren. De foto was door de Turkse luchtmacht genomen 20 km ten zuiden van de berg Ararat. Het schip was herkend door de Turkse kapitein Ilhan Durupinar. Hoewel de afmetingen van de vondst overeenkwamen met de omschrijving in Genesis, werd aanvankelijk geconcludeerd dat er geen tekenen zichtbaar waren van menselijk handelen. In 1977 onderzocht de Amerikaanse, christelijk ge�nspireerde amateurarcheoloog Ron Wyatt, de vindplaats opnieuw. Hij beweerde klassieke stenen zeeankers gevonden te hebben. In de daarop volgende jaren werden in de Verenigde Staten diverse tests op resten van de vondst uitgevoerd en werd geclaimd dat het ijzeren en gefossiliseerde bootstructuren waren. Dit werd op 21 juni 1987 door de Turkse regering bevestigd en de vindplaats, genaamd Durupinar naar de Turkse kapitein, werd door de Turken geopend voor bezoekers. Naderhand is uit geologisch onderzoek echter gebleken dat het om een natuurlijke formatie gaat.
De ark van Noach en de zoektocht ernaar heeft verschillende schrijvers ge�nspireerd hierover te schrijven. De bekendste speurder naar de ark was de Apollo 15 astronaut James Irwin.
Volgens de Bijbel was de Ark van Noach 300 el lang, 50 el breed en 30 el hoog. Uitgaande van een el van 45 cm is dat 135 meter lang bij 22 meter breed bij 13 meter hoog. De maatverhoudingen van de ark volgens Genesis zijn opmerkelijk modern: 30:5:3. Dit is een zeer stabiele vorm voor een schip en mammoettankers hebben ook deze verhoudingen.
Wanneer het Bijbelse gegeven `naar zijn aard` ge�nterpreteerd wordt als diersoorten, lijkt het het door Wyatt gevonden schip aan de kleine kant om van de ruwweg ��n miljoen officieel geregistreerde diersoorten (waaronder afgerond 4.000 zoogdieren, evenveel amfibie�n, ruim 6.000 reptielen, een kleine 10.000 vogels, 50.000 weekdieren of mollusken en meer dan 750.000 insecten) twee of zeven exemplaren te huisvesten en deze meer dan een jaar te voeden lijkt. Echter verklaren de meeste creationisten dat de huidige diersoorten voortgekomen uit zgn baramins die overeenkomen met de huidige families en geslachten in het dierenrijk. De Bijbelse norm `naar hun aard` duidt op de basissoorten. Deze zijn er veel minder dan soorten en dan zouden er wellicht enige duizenden plaatsen in de ark benodigd zijn geweest.
|
